21 August Morning session - IMCC, Ramkrushna More College, Sadnyapan Vibhag - Pune University

1) IMCC - PL ki SRK 


    Subject - Sociopolitical , cultural , economical conflict ( ???? ) between Marathi people and North Indians.

    Writer : Yogesh Shejwalkar  

    Story : There was no story as such. There were only dialogues between the two characters - PL ( Marathi ) and SRK ( from Zansi ). Please help me out in writing a story of this play.

    Direction : Above average.

    Script : Spicy.

    Set : Good. Half of the part belonged to SRK and half to PL. Posters of Shivaji Maharaj and Aishwarya Rai were put on the wall to highlight the characters ( again ????? ).

    Music : Tracks from Christopher Nolan's films were used to develop tensions sometimes. Arambha hai prachand - bole mastakonke zund from the film Gulaal was used at the end. Overall music was good - it served the purpose. Everything was background music. Sounds were not used creatively.

    Lights : Light operation was really good. I wasn't able to find the reason for red spot for the window through which PL peeps into ladies hostel. Or was that Amber spot ? It unnecessarily created very suspicious motives. Overall Good.

   Acting : PL was doing a nice job. SRK was good too - but PL was better. His voice level - clarity - diction was good. Ms. Zunzunwala also did decent job. Overall decent performance in acting.

नाटकातला genuine conflict नक्की काय होता हेच काळात नव्हता. पात्रांच्या व्यक्तिरेखा - निर्माण करण्यात खोलात विचार केला आहे असा जाणवत नव्हतं. नाटक दोन समुदायांच्या मानसिकतेच्या पातळीवर रंगवण्याचा प्रयत्न केला गेला - आणि माझ्या मते तिथेच त्यातला जातिवंतपणा हरवून गेला. चुरचुरीत संवादांची पेरणी होती - पण मुळात विषय, कथासूत्र आणि व्यक्तिरेखा यांच्यातच फारशी खोली नसल्याने नाटक उथळ राहिले. त्यामुळे मानवी भाव-भावनांच्या अस्पर्शित कंगोर्यांकडे लेखकाने बघायचा प्रयत्न केलाय असे मुळीच वाटले नाही. १० मिनिटांनंतर नाटक - प्रेक्षक स्वस्थपणे डोळे मिटून ऐकू शकतो. दृक माध्यमात फक्त चांगली प्रकाशयोजना एवढेच लक्षात राहते.( योगेश च्या आयडेनटीटी नाटकाची आठवण या एकांकिकेतून होते. ) पात्रांच्या एकमेकांबरोबराच्या वागण्या बोलण्याला कोणताही मोटिव्ह नव्हता - लेखकाला खुसखुशीत संवाद घडवून आणायचे आहेत - म्हणून हा सीन घडतोय एवढाच तो काय मोटिव्ह उरला होता. 

एकंदरीत कलाकारांच्या स्वाभाविक आणि नैसर्गिक अभिनयामुळे प्रयोग चकमकीत झाला असे म्हणता येईल. 

    Overall Rating : 6.5 - 7.0 


----------------------------------------------------------------------------------


2) Ramkrushna More Mahavidyalay - Navas 


   एक हलकी फुलकी गोष्ट होती. सोन्या हा साधा-भोला तरुण असतो. त्याचे नुकतेच लग्न झालेले असते. पण त्याच्या आईने नवस बोललेला असतो कि सुगीच्या दिवसांमध्ये पीक आल्यावर त्यातलं पसा-पसा धान्य प्रत्येक ज्योतीर्लीन्गाला अर्पण केल्याशिवाय सोन्या त्याच्या बायाकोशेजारी झोपू शकत नाही. सोन्याची यामुळे मोठी गोची होते. त्याचा मित्र सुबराव आणि आणखीन एक मित्र - सोन्याला यातून बाहेर काढण्यासाठी अनेक क्लुप्त्या लढवतात. पण आई पुढे कुणाचेच काही चालत नाही . शेवटी त्याची नवीन नवरीच - दिवस गेल्याचा बहाणा करते , आई नाखूष होऊन देवदर्शनासाठी बाहेरगावी जाण्याची तयारी करते.  सोन्या शेवटी आई च्या त्रासिक नवसातून सुटतो.


संगीत : जुन्या हिंदी गाण्यांचा सुंदर वापर केला होता. एकंदरीत छान.

प्रकाशयोजना - पूरक. 

लेखन - सहज - प्रवाही - कथा सतत पुढे नेणारं. 

दिग्दर्शन - कथेस पूरक व साजेसं. 

अभिनय - काही ठिकाणी लाउड वाटला. पण एकंदरीत चांगला. 

नेपथ्य - नेटकं. 

Overall Rating : 6 - 6.5 

----------------------------------------------------------------------------------


3) Sadnyapan Vibhag - गोडाऊन 
 
    Treatment and form - Absurd - Experimental. 
    Story : Two men are trapped in a गोडाऊन. One of them wants to go out of it. The other one seems quite comfortable being trapped. There is a third man - dead / unconscious on the ground. They start talking to each other. They dominate each other. They talk about their person experiences and sorrows. One of them hates poetry and poets. His father was a poet and from the childhood he had developed an inclination towards becoming butcher. The other one talks about his wife's death. The couple used to live together very happily - but one fine day she just quits her life and commits suicide. Each one blames the other one for the third person's death. One of them asks other to hang him till death - but he is so afraid of death that he constantly runs away from it.

  Overall - a vague story - absurd one.

   Script : Good.

   Direction : Treatment was good.

   Set : Set was really nice. Use of scrap in गोडाऊन , exhaust fan , empty boxes etc. Set seemed carefully designed and well thought. 

   Acting : Sometimes very loud. Overall good.

   Music : Nice. Use of diegetic and non-diegetic sounds was done nicely.

   Lights : Nice.  


   माझ्या मते गोडाऊन हे एक रूपक म्हणून घेतलं होतं. मनात साठून राहिलेल्या अनेक अडगळीच्या गोष्टींचा साठा करण्याची जागा - असा मी तरी त्याचा अर्थ घेतलं. जमिनीवर पडलेला मेलेला माणूस हा स्वतःमधल्या मेलेल्या अस्तित्वाचं रूपक होतं. गोडाऊन चे बंद दार मनातला झालेला कोंडमारा दर्शवते असे मला वाटले. exhaust fan ( बंद ) मनात साठलेले हे सर्व बाहेर काढण्याचा एक मार्ग सुचवते. पण तो exhaust fan कायम बंद ठेवलेला असतो. नाटकाच्या सर्वात शेवटी दोघांपैकी एक माणूस - त्या अर्धमेल्या / कोमात गेलेल्या / अथवा मेलेल्या माणसाला कृत्रिम श्वास पुरवताना दाखवला आहे. आधीच्या आत्महत्येच्या प्रयत्नां नंतर - जगण्याची - जीवनाची झालेली जाणीव माणसाला पुन्हा जगण्यास शक्ती देते - असा काहीसा आभास शेवटच्या त्या कृतीतून होतो. आपण जिवंत असण्याची जाणीव माणसाला किती गरजेची असते याचा प्रत्यय येतो. शेवटी नाटकातली दोन पात्रे हि एकाच माणसातल्या दोन प्रवृत्ती असाव्यात - असे एक interpretation मनात येऊन जाते.

चांगल्या नाटकामध्ये आशयाच्या possibilities च्या निर्मितीला महत्व दिलेले असते. एक अधिक एक बरोबर दोन - इतकं सोप्पं करून सर्व सांगितलं तर ह्या possibilities ना जागाच उरत नाही. 'गोडाऊन' मध्ये मात्र असे होत नाही. There are lot of spaces in the play - available for interpretations - and that's really a good thing about this play. पण तरीही पात्रांच्या व्यक्तिरेखांमध्ये वरवरपणा जाणवतो. त्यांचा अभिनय सहज वाटत नाही. नाटकातला conflict खूपच vague होऊन बसतो. 

Overall Rating : 7 - 7.5 


----------------------------------------------------------------------------------

20 th August PVG College of Science, MIT , Kaweri College.

गेल्या चार दिवसांपेक्षा आजचा दिवस पुरुषोत्तम साठी नक्कीच उजळ ठरला. तीनही नाटके एका पातळीच्या वर झाली. थोडक्यात गेल्या चार दिवसांचे दाटलेले मळभ दूर झाल्यासारखे वाटले. 

1) PVG College of Science  -  7.5 on Richtor Scale

    Writer - Himanshu Vaze
    Characters - 3 friends ( say 1, 2 & 3 )

    Story : Three room mates are in a room. One of them is watching a TV. Suddenly he gets shocked to see something on TV. A sudden blackout is followed by this. The next scene opens with the two characters trapped under the broken construction because of earthquake - and hence the name. After this these two characters try very hard to get out of it - but they can't. In their ultimate effort the set changes and suddenly general lights come and they continue watching TV. This is the twist. What happened just now is not the actual earthquake but they imagine themselves in the situation.

    Script : I guess this play has won Jayram Hardikar Karandak many years back. Script is okay.

    Direction : Decent. Use of dust was good.

    Acting : Average. Diction was not clear. One could easily see their hard effort in acting.

    Set - Satisfactory - but could be much better.

    Lights : Good. Light operation was really nice.

    Music - Decent.

   
नाटक प्रायोगिक होते. दोघेही जण acting करताहेत हे जाणवत होतं. मधेच उगाचच अतिशय मोठ्याने ओरडत होते. जमिनीखाली २५ फूट वारा कसा काय झुळझुळत होतं आणि तोही गार वारा हे माझ्या तरी आकलनशक्तीच्या बाहेरचे आहे. lighter च्या उजेडात नाटकातला एक छोटा भाग केला तो छान झाला. संपूर्ण नाटक अत्यंत कमी उजेडात होऊ शकले असते - थीम ला ते साजेसे होते. भूकंपाच्या मलब्याखाली अडकलेले दोन जीव एवढीच ओळख पात्रांना होती - त्यांना स्वतःचे आयाम नव्हते.

स्वतःचं मरण स्पष्ट दिसत असताना माणूस कसा विचार करेल - किमान मरतानातरी तो खरा वागेल का - आपल्या सर्व पापपुण्याचा हिशोब करेल का - दुसरीकडे कुठेतरी नैसर्गिक आपत्ती आल्यास आपला त्याकडे बघायचा दृष्टीकोन कसा असतो - आणि स्वतःवर तोच प्रसंग ओढवला तर तो कसा बदलतो - या गोष्टींवर अजून खूप जास्त विचार व्हायला हवा होतं. तो झाला नाही. त्यामुळे नाटक फक्त भूकंप पुरतेच सीमित राहिले. मानवी भाव भावनांच्या मुळाशी ते पोहोचू शकले नाहीत. त्यामुळे दोघांचं मरणासन्न होताना आयुष्याची नवीन जाणीव होणं - ह्या विचारापासून नाटक खूपच दूर राहिले. त्यामुळे २५ फूट खोलीत सगळं घडत असलं तरी नाटक मात्र जमिनीवरच रहात. शेवटी जेंव्हा प्रेक्षकांना असं कळत कि आपण जे नुकतंच बघितलं ते मुळात घडलंच नव्हतं - तेंव्हा साहजिकच प्रेक्षकही नाटकापासून दूर जातो.

एक suggestion : भूकंप रंगवण्यासाठी विंग, backdrop ह्या गोष्टी सुद्धा हलवल्या तर त्याचा फील अजून दुणावेल.

Overall Rating : 5.5

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 2) MIT - प्रश्नचिन्ह !

   Story : Somewhat like this - http://en.wikipedia.org/wiki/Exam_(film)

   Characters - total 8 - 6 people appearing for the exam - one invigilator etc.

   Direction : Good. Voice level low.

   Acting : Good.

   Lights : Nice.

   Music : Use of heart beats is relally nice. Overall - music was good and appropriate. Music
                operation was nice. Kudos. :-)

   Set : Decent.

  
नाटक कुठेही बोअर झालं नाही ही नाटकाची सर्वात जमेची बाजू. शेवटपर्यंत नाटक प्रेक्षकाला खिळवून ठेवतं. एवढं सोडल्यास नाटकातून बाकी काही मिळत नाही.

Overall Rating : 5.5 - 6.0

----------------------------------------------------------------------------------

3) Kaweri College - Gaavgundi 

सर्वप्रथम मनापासून अभिनंदन. आज एक अत्यंत सच्चा प्रयत्न पाहायला मिळाला. प्र्रयोग केवळ सच्चा होता असे नाही तर एकूणच प्रत्येक विभागात नाटक उत्तम झालं.

कथा : गावात प्रगतीचे - भरभराटीचे वारे वाहू लागले आहेत. भीमा ( नाव कदाचित चुकत असेल ) एका सभेस येतो. तिथे गावातल्या बदलांची चर्चा होत असते. गावातल्या बायका सोन्याने मढवल्या गेलेल्या दिसतात. गावात मोठ्ठी scheme होणार असते. त्यासाठी builder ला गावातली जमीन हवी असते. बिल्डर भीमा कडे जमिनीची मागणी करतो. भीमा नकार देतो. आणि इथून भीमाच्या छळाला सुरुवात होते. त्याचा शेताकडे जाण्याचा मार्ग रोखला जातो. उभे पीक करपून जाते. वहीवाटेच्या हक्कासाठी तो police station मध्ये जातो. तिथे त्याला जमिनीचा सातबाराचा उतारा आणायला पाठवले जाते. तहसीलदार कचेरीत - तो गावाचा रहिवासी असल्याचा दाखला आणण्यासाठी सरपंचांकडे पाठवले जाते. सरपंच कागदपत्रे देण्यास नकार देतो. इथे सगळ्याच बाजूने भीमाचे आक्रसले जाणे फारच परिणामकारकपणे दाखवले आहे. भीमाच्या बापाला जेंव्हा हे सगळे कळते - तेंव्हा तो हाय खाऊन मरतो. बापाला चिता देताना बिल्डर तिथेच कागदपत्रे घेऊन येतो - भीमाचा अंगठ्याचा ठसा घेतो - १० लाख रुपये रोख त्याला देऊन येतो. दलालही तिथून निघून जातो. आता फक्त भीमा एकटा उरतो. आत्यंतिक रागाने तो पैशाची bag रिकामी करतो आणि पैसे फेकून देतो. पण थोड्याच वेळात भानावर येऊन पुन्हा पैसे गोळा करून घरी जातो. इथे पुन्हा पैसे गोळा करताना भीमाची असहायता काहीही न बोलता प्रेक्षकांपर्यंत पोहोचते. नाटकाचा शेवट पुन्हा पहिल्या opening scene पाशी होतो. बायका सोन्याने मढवलेल्या असतात. मुलांकडे mobiles असतात - laptops असतात. सर्वात शेवटी - भीमा स्वतः कला goggle घालून गुंडाच्या शुभ्र कपड्यांमध्ये stage वर येतो.

आपल्याला दर वेळी अन्यायाच्या निर्मितीमध्ये गुंडाचा हात दिसतो - पण एखाद्या गुंडाच्या निर्मितीमध्ये अन्यायाचा हात दाखवून नाटक सर्वांच्या मनात घर करून जातं !  

नेपथ्य - अत्यंत कमी पण अत्यंत परिणामकारक नेपथ्य. लेवेल्स चा सुंदर वापर.

संगीत - सुंदर.

प्रकाशयोजना - अप्रतिम . काही चुका झाल्या - पण नाटकाच सुंदर झाल्याने सर्वांनी माफ केल्या. :-)

लेखन - सुंदर . नेमके व परिणामकारक.

अभिनय - सर्वांचीच कामे सुंदर झाली. भीमाचे काम छानच झाले.

Overall Rating : 7.5 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


  

19 th August. MAER's MAE , SCOS, Ferguson !

1) MAER's MAE Alandi - Chaha ani Creamrole

    The performance was below average. 

    Overall Rating 2.0 - 3.0

----------------------------------------------------------------------------------

2) SCOS -  Madhyam

    Writer : Prathamesh Bhong
    Subject : Tensions between a man and a woman arising from doubt over infidelity.
    Characters : Anu and Abhi ( names may be wrong ), boss, friends etc.
    Story : It's a story about a couple. He works as an editor, she as a reporter. There are usual debates
                between them regarding whether being a reporter is more difficult or being an editor
                or columnist. One of their friend has lost her job because she denies to compromise ( her
               boss wants her to sleep with him and she denies. ) Meanwhile Abhi decides to write a
               particular week's editorial article on the topic - Media. While writing an article he starts
              doubting Anu's character. At end both come together to have a happy end !

    Script : Average
    Direction : Average. The photo frame of Anu comes closer when he feels the loneliness.
    Set : Decent.
    Lights : Good.
    Music : Good.
   
एकाच नाटकात अनेक विषय हाताळले होते. नाटकाची सुरुवात होते अभी आणि अनु यांच्या आयुष्यातल्या क्षणचित्रांपासून. उदाहरणार्थ अभीला नोकरी मिळणे , अनू वेगवेगळ्या बातम्या cover करण्यात busy असणे , दोघांची भेट होणे, ओळख वाढत जाणे, प्रेमात पडणे इत्यादी. या क्षणचित्रांचा शेवट होतो अभी अनूला propose करेपर्यंत आणि मग इथून पुढे एका party चा scene सुरु होतो. party च्या ह्या scene मध्ये media ह्या field मधला वाईट भाग समोर येतो. उदाहरणार्थ boss चे अंगाशी खेटणे, लोकांचे एकमेकांशी सलगी करणे इत्यादी. इथे अभी ची मैत्रीण ( समजा मधुरा ) party मध्ये येते जिथे ती तिचा problem अभी शी discuss करते. ह्या क्षणी नाटकाचा विषय 'media मध्ये होणारी sexual harrasement ' हा वाटायला लागतो. पुढच्या scene मध्ये अभी आणि अनू - पत्रकारिता आणि स्तंभलेखन यांची comparison करताना दिसतात - त्यामुळे विषय पुन्हा एकदा नवीन वळण घेतो. या संपूर्ण scene मध्ये अभी उगाचच एक मोठ्ठा thesis लिहितोय ह्या अविर्भावात सतत वावरत असल्याने त्या थेसिस बद्दल प्रेक्षकांच्या मनात इतका कुतूहल निर्माण होतं की पुढच्या प्रवेशात 'हा एवढा वेळ ज्या थेसिस बद्दल घालवतो आहे त्याबद्दल थोडा तरी प्रकाश पडेल असा वाटत रहात. ह्या संपूर्ण scene मध्ये अभी आणि अनू एकमेकांशी इतका गोडगोड , लटक्या रागात भांडत असतात की ह्यांना एवढी मोठी पदे नोकरीत मिळालीच कशी अशी शंका येऊ लागते. थोडक्यात - लेखक तर म्हणत असतो की - अभी मोठा स्तंभलेखक आहे आणि अनू chief reporter वगैरे आहे - पण दिसताना तर भलतेच दिसत राहते. यानंतर नाटक अजूनच भलतेच वळण घेते. अभी ला शंका येऊ लागते की अनू इतक्या मोठ्या पदावर गेलीये - कारण तिने आयुष्यात कधीतरी compromise केले आहे. ह्या वळणावर मात्र नाटकाची गाडी जेंव्हा वळते तेंव्हा तिचा तोल जाणार हे निश्चित वाटायला लागते आणि अपेक्षेप्रमाणे गाडी दरीत खोल कोसळते. सगळ्यात शेवटी अभी अनूला एक मोठ्ठी गोष्ट सांगत बसतो. ती ऐकताना अनू इतकी भावनाविवश का होते, अभी सुध्धा इतका का रडू लागतो याची उत्तरे मात्र उलगडत नाहीत - नक्की प्रोब्लेम काये बुवा यांचा - इतपत शंका येऊन नाटक संपते.

नाटकात अभिच्या मैत्रिणीने अनू चे काम केले असते तर चांगले झाले असते हा विचार येऊन गेला. कधी कधी supporting actor च बक्षीस मिळवून जातो ना - तसा फील येतो !

   
    Overall Rating : 5.5

----------------------------------------------------------------------------------

    3) Fergusson Mahavidyalay - Raavipaar

          Original Story : Raavipaar ( Gulzar Sahab )
          Direction : Bhairavi Deshmukh
          Script : Could have been very good.
          Story : Most of us know this story - as it is very famous one. In brief :
It's a story of a Sikh family. 2 of the family's members have been killed so far in partition riots. The
family is terrified by the incidents happening around them. During the turmoil, Shaheen gives birth to
twins. They decide to move to Amritsar. During the railway travel one of the child stops showing any
symptoms of life. The passanger asks the man to drop the child in the river. ( The reason is not heard
properly due to non-clarity  of dialogs ) The man by mistakes drops the child which is alive. They hear
the sound of cries when he drops the child.
       Acting : Decent.
       Direction : Above average. Decent.
       Music : Good
       Set : Well thought. The railway was really good. Even the Gurudwara was very decent.
       Lights : Good.
    
Fergusson college च्या रावीपार एकांकिकेकडून खूप अपेक्षा होत्या पण त्या पूर्ण नाही झाल्या. फाळणीत घराची झालेली वाताहत याबद्दल पात्रे फक्त बोलत होती. त्याची झळ प्रेक्षकांपर्यंत पोहोचत नव्हती. घरातल्या आजीला अमृतसर ला पाठवणे - ह्या कथाभागाला विनाकारण खूपच जास्त महत्व दिले गेले. बर - बीजी जाते नं जाते तोच - ज्या गुरुद्वारात हे कुटुंब राहत असते त्याच्याही आजूबाजूला दगडफेक सुरु झाल्याने मग हेही राहिलेले लोक ठरवतात की आपणही अमृतसर ला जाऊयात. एकापाठोपाठ सगळेच जाणार होते तर मग आजीला आधी घालवण्यात दिग्दर्शकाने असं काय वेगळं साध्य केलं कुणास ठाऊक. रेल्वे सुरु होण्याचा scene मात्र छान झाला. ( लोकांनीही भरपूर टाळ्या वाजवून ह्या कुटुंबाच्या गमनाला उत्स्फुर्तपणे प्रतिसाद दिला. :-) ) रेल्वे सुरु झाल्यावर lights सुद्धा छान जमून आले होते. एकंदरीत नाटकानेही रेल्वे बरोबरच आता वेग घेतला होता. पण वेग घेतला नं घेतला तोच नाटक संपले.

एकंदरीत बाहेरची निर्घृण परिस्थिती, लोकांचे जीव मुठीत घेऊन केले जाणारे पलायन, लहान बाळाचा थंड पडत जाणारा प्रतिसाद , त्यावर आईबापांची रेल्वे च्या वेगाबरोबर वाढत जाणारी घालमेल, क्षणात बाळाची किंचित चाहूल - त्यातून त्याच्या जीवाबद्दल आईबापाला वाटणारी शाश्वती - पुन्हा बाळाचे बंद झालेले प्रतिसाद , आधीच आजूबाजूच्या घटनांमुळे अस्थिर झालेले मन आणि शेवटी चुकून जिवंत बाळाला टाकणे - ह्या सर्व गोष्टींमध्ये खरे नाट्य होते. ह्यावर दिग्दर्शकाने अजून जास्त विचार केला असता तरी अधिक उत्तम प्रयोग पाहायला मिळाला असता.

कथेचे नाटकात रुपांतर करताना , कथासूत्र मांडण्यासाठी वेगळ्या वाटा शोधाव्या लागतात. या कथेचे नाटकात रुपांतर करताना - नाटकाची सुरुवात " आपल्याला अमृतसर ला जाणे भागच आहे " या घटनेपासून सुरु व्हायला हवी होती. आणि येथून सुरुवात करून ते जिवंत बाळाचा रडण्याचा आवाज येणे येथपर्यंत चा प्रवास खरा नाट्यपूर्ण असा आहे. त्यामुळे नाटकातील शेवटचा भाग सोडल्यास नाटकात बाकी काहीच उरले नाही. आणि मग खूप संयमित अभिनय असूनही नाटकाचा म्हणावा तितका प्रभाव पडत नाही. याशिवाय आई-वडिलांचे स्वतःच्या अगदी तान्ह्या बाळाला हाताळणे अत्यंत casual जाणवत होते.
      Overall Rating : 6.0

----------------------------------------------------------------------------------      

18th Auguest - Yashwantrao Mohite Mahavidyalay, Ayurved Mahavidyalay - Wagholi & MITCOE

First of all very very sorry for the late reply. Due to some technical difficulties I couldn't write the blog yesterday night.

The first two colleges that performed yesterday were very ordinary. One of them dealt with the bomb blast issue and the other one dealt with memories of an old man. Both the performances were far below the average level. There is nothing to say about these two performances. I can give them rating as 2 and 2.5 respectively.

The colleges that performed was MITCOE - last year's Purushottam winers. Being a writer of the play - i won't be giving them the rating as such.

MITCOE - Serial Killers

Writer : Girish Datar
Director : Shweta Pethkar

Subject : Unwanted pregnancies / subsequent abortions and all the socio-political , economical complexities associated with it.

Review : I welcome someone to write a review on this play. You can refer my previous reviews.

Thanks
Girish

17 August - Ahmednagar College, SP College Pune, VPCOE Baramati

Disclaimer :           ही संपूर्णपणे माझी वैयक्तिक मते आहेत. नाटकातल्या कलाकारांची आणि प्रेक्षकांची

                                      मते माझ्यापेक्षा खूप वेगळी असू शकतात. माझी समीक्षणात काही चूक झाल्यास कृपया 

                                      निदर्शनास आणून द्यावी. नाटकांवर चर्चा होणे अपेक्षित आहे - वाद नाही.
                                धन्यवाद ! 

        

            1)    Ahmednagar College – Merit

      Writer :   Mahesh Kale        Director : Imaran Sheikh

One line comment : The most genuine play in today’s session. Performers were clear about what they 

                                 wanted to convey.

Characters : Rahul, Vijay( Rahul’s friend ) , Aii & Baba

Subject : Pressures imparted by the parents on their children while selecting their career path.

Story : Rahul – an ordinary boy wants to study Marathi Literature. He is very passionate about the Marathi sahitya and poetry. But his father wants him to become an engineer. He scores badly in the entrance exam. His father gets very angry about his failure in getting good marks in CET. Mother on the other hand tries to support her son on one level but fails to do so when the father consider her as the culprit for his failure. Rahul decides to end his life, but while doing so his friend Vijay suddenly enters his room and stops him. Rahul talks to Vijay about his brooding. While sharing everything with Vijay – Rahul’s parents hear everything and they realize their mistake. Finally they decide to allow Rahul to pursue his career path. 

Script : Ordinary. In the second half of the play – all the characters talk so idealistic drifting the soul of the characters away from the reality and their very existence. 

Direction : Ordinary.

Acting : Rahul and his mother were acting fair enough. The father wasn’t looking as a father. Vijay – can improve a lot like the father. Total lack of proper guidance could be easily figured out.  Aii was speaking shuddha Marathi – while baba & Vijay was speaking  khedival marathi. Rahul sometimes spoke shuddha – sometimes khedival. That’s the reason as an audience we can’t figure out from which background or strata of society this family is coming from.  

Set : Ordinary. 

Lights : Can be improved a lot. Light operation was a disaster. 

Music : All background scores. But the music operation was really amazing – very smooth.

वाक्ये :
१) ज्यांना मार्क्स मिळत नाहीत त्यांना आपला स्वतःचं career निवडायचा , स्वतःच्या मनाप्रमाणे जगायचा काय अधिकारच नाही ?
२) ( सुंदर  वाक्य ) शहाण्यांनी पैसे मिळवण्यासाठी केलेला वेडेपणा म्हणजे career का ?  

Things that can be improved :

1)      The play starts with Ramraksha cassette. Rahul changes this cassette and plays Bhaag bhaag DK Bose. The cultural conflict portrayed between these two songs is not the one present in the play.

2)      Very easy escape for the protagonist – meaning – his parents listen to his monologue and they get convinced.

3)      Acting, direction, script – everything has to be improved.

4)      Considering that this was their first ever attempt at Purushottam – we should appreciate that their attempt was really genuine. They should see lots of plays in near future and take a good guidance from someone. 

Overall Rating : 5

     

     ---------------------------------------------------------------------------------------------

              

2) SP College – I Got Seat ! 

Subjects :  Ideological identity loss !  

Characters : Shrimant, Pant & others. 

Story : According to me – this is a story of a very ordinary college going boy – lost in coping up with his own ideologies and the reality around him. The play starts off with the bang through traditional Nandi - श्रीगणराय नर्तन करी - आम्ही पुण्याचे बामणहरी ! Shrimant gives a speech in the beginning. He wants revolution(????). For that – he has a plan in his mind about how to bring a revolution. He manages to give the new comers admissions in his college. He offers them this so called help – expecting their support for his so called movement ( ???? ) ! Eventually he doesn’t get anyone’s support. He gets frustrated. Finally he loses his mental equilibrium. The end is exactly like the one which we have seen in “ Geli 21 Varshe “ . The end composition at the corner of the stage seems like an output of very wrong notion about foreign settled people with high salaries and AC offices. 

Script : Very vague. Confusion about what the writer wants to say. 

Direction :  Vague. 

Acting : Not bad – in the sense one could easily figure it out that with the same set of actors one can direct a very good play. All actors were good – but the basic structure was so vague that their acting couldn’t be appreciated. 

Set : A well thought set. The disorganized garbage kind of image of the Sanskrutik Mandal – was going in line with the theme. Properties like hockey stick, use of red color ( which according to me symbolically represents communist ideology about revolution ) , rope were used. This same left side was used as Shrimant’s room – again very disorganized. At end viewers can see the quote : “ Revolution is to either triumph or die. It’s better to die than standing on knees “ ( please correct me if I am wrong ). The right had side was used as the college campus, bar etc. I can say – properties , levels were used in right places. 

Backstage – The set movements were a disaster. 

Lights : Good. But the sudden insertion of red spot was unnecessary. 

Music : Gulaal songs, background scores were good. Nandi was decent. All in all – not ordinary. 

Comments :

1)      Dis-continuous use of the FORM of the play. It started off with Nandi – the Sutradhaar came in between and then he was just vanished.

2)      Vagueness in theme, characterization.

3)      Wrong notions about going abroad – having a good paying job in foreign countries.

4)      Exactly which stream of education is the protagonist following? Arts ? Science ? Commerce ?

The protagonist’s socio-political and family background doesn’t get revealed.

5)      विशविशीत बांधणी - नाटक कुठल्याच मुद्द्यावर धरलं नाही.

6)      झाली झाली हो क्रांतीची घाई हे गाणं सूत्रधाराच्या मागचे विद्यार्थी गाणे - मला तरी conceptually चुकीचे वाटले.

7)      शाश्वत म्हणजे authentic ????? माझ्या मते authentic म्हणजे सत्य म्हणून ज्ञात असलेले किंवा अस्सल किंवा अधिप्रमाणित !

Things to be improved : Script – Direction – characterization – theme.

Overall Rating : 5.5

  

     ---------------------------------------------------------------------------------------------

    

     VPCOE – Cross-word

     Writer   :  Vikram      Director : Priyanka

     Characters : Madhura & Abhijeet

     Subject : Finding out the idealistic median of two different ideologies.

      Story : Madhura and Abhijeet are having a discussion on one of the play that they are going to create in near future.  They have a debate about the characterization of one of the character called – Nasir. According to Madhura – Nasir doesn’t have to be an extremist in expressing his anger over the current riots. Whereas, Abhijeet  thinks that – that’s the only way left for Nasir to overcome the current situation. The play intermittently goes into improvisation mode and actual real mode of actions. At one point Abhijeet gets very angry about Madhura’s adamant nature. He asks her to write a script for him – but she refuses to do so because she is not convinced about Nasir’s character. She thinks that it is against her ideological base. Abhijeet then takes his revenge ( at least that is what it seems ) on Madhura – by telling her one more theme for their new play. Supposedly – the particular theme coincides with Madhura’s person experience. Madhura becomes so angry here that she slaps Abhijeet for constantly torturing her mentally over her own story. Finally both sit together in the balcony discussing the theme for their new play. They conclude that – various ideologies should complement each other for the betterment of the human being as in whole.  The socio-political references come and go in between their debate. For e.g.  Mahatma Gandhi, Hitler etc.  

      Script : घडणं कमी - idealistic जास्त !  

      Direction : Merging of improvisational sequences with actual real things happening was done well to a some extent. No possibilities left out for the audience to deal with their interpretations.

      Acting : Madhura acted well but her voice level was so less that we couldn’t hear what she was saying. Abhijeet needs to improve a lot. He doesn’t have proper diction and clarity in his dialog delivery. कित्येक वेळा तो इतक्या मोठ्या आवाजात ओरडतो कि प्रेक्षक अक्षरशः विनाकारणच दचकतात. एकंदरीत दोघांच्या अभिनय सादरीकरणात जमीन अस्मानाचा फरक पडत जातो जो नंतर आत्यंतिक त्रासदायक व शिक्षा केल्यासारखा वाटायला लागतो ! मधूनच इंग्रजी वाक्यांचा वापर विनाकारण केलाय. कदाचित मधुरा ती वाक्ये अत्यंत monotonous पद्धतीने घेत असेल तसे वाटत असेल !  एका ठिकाणी मधुरा अत्यंत चुकीचे हिंदी वापरते असे मला वाटले. मधुरा म्हणते - " ये क्रूर लढाई करके तुम .......... "  क्रूर लढाई करके ????? माझ्या मते हे चुकीचे आहे. कदाचित वाक्य बरोबर असेल पण उच्चारण चुकले असेल. 

    

     Set : According to me the set was carefully designed but its use was minimal. Following are my observations :

1)   The set contained a typical upper middle class well furnished house structure . It looked very attractive.

2)   The most interesting part of the set was use of various properties and the colour scheme. The bed-sheet colour was green one on which the majority part of the discussion was carried out – and the main topic being discussed was – Hindu-Muslim riots. This bed was constantly used by Abhijeet which supported Nasir’s extremist behaviour which was in line with the theme.  There was a laptop on the bed which could easily bring out the economical strata from which these two characters were coming.

3)   At the centre – there was a chess-board kept of the dice. The game was a middle game – not the initial openings or the end game – as one could easily figure out from the positioning of the pieces on the board. This was the most interesting structure. According to me – it depicted that – ‘we as common people are just the pieces on the chess board. The actual player is different. The image of dice below the chess-board portrayed something like : हा सगळा political turbulence - घडवून आणणारे लोक वेगळेच आहेत. ते अक्षरशः एखादा द्यूत खेळावं तसा हा सगळा खेळ खेळत आहेत.  

4)   सर्वात मागे - अत्यंत rich असा antique phone आणि इतर वस्तू का ठेवल्या होत्या ते मात्र कळला नाही. एकंदरीत नेपथ्य दिसायला आकर्षक होते

मात्र नाटकाच्या अर्थसंगतीनुसार फारसे अनुरूप होते असे मात्र नाही !  डाव्या बाजूची gallery सदृश मांडणी सुरुवातीच्या अख्ख्या ८०% नाटकभर वापरली गेली नाही.

5)   The blackout in between took almost 1.5 to 2 minutes for set change which according to me is a complete blunder.

6)   Last but not the least – Abhijeet moves the king on the chess-board all 8 squares to kill the opponent’s King ???? This is a huge mistake. If you are going to use chess-board and its pieces – you have to have thorough technical use of it. In chess – the King of the opponent is never killed – the king is always forced not to move. The position is called Checkmate.

          Lights :

1)    Use of green light in improvisation sequence to portray Nasir’s emotional turbulence.

2)    Light operation sometimes was very abrupt and sudden. It wasn’t smooth.

         Costumes :

1)    The characters of Madhura and Abhijeet were carefully portrayed through their costumes. Abhijeet was wearing dark green coloured T-shirt while Madhura was wearing white salwar with faint pink/maroon/brown coloured kurta.

2)    Use of odhani was innovative. It suited on Madhura as well as on Salma in improvisational sequence.

      Music : Very very very very very very vey LOUD ! One couldn’t hear the dialogs at all.

    

        Overall Rating : 5.0 / 10